Svetislav Pešić u Kući slavnih

Čestitamo Svetislavu Pešiću na članstvu u FIBA Kući slavnih.

Pešić je karijeru počeo u Pirotu (1964-1967), nastavio u Partizanu (1967-1971) da bi najslavnije igračke dane proživeo u sarajevskoj Bosni (1971-1979) s kojom je osvojio titulu prvaka SFR Jugoslavije (1978, Kup SFR Jugoslavije (1978) i podigao pehar evrpskog šampiona (1979).

Ovo je još jedna potvrda u nizu o tome koliko su kvalitetni i cenjeni treneri sa naših prostora.

Samo tri godine pošto je završio igračku, Kari je u Bosni počeo još uspešniju trenersku karijeru. Već u debitantskoj sezoni je najavio ogroman talenat. Vratio je Studente na jugoslovenski vrh, a godinu dana kasnije njegovi učenici su stigli i do pehara nacionalnog kupa.

Prvi angažman u reprezentaciji imao je od 1984. do 1987. godine, kao član mladih reprezentacija. Sa kadetima je 1985. pokorio Evropu, a 1986. to isto je učinio i sa juniorima čija je slavna generacija (Divac, Rađa, Kukoč, Đorđević…) na planetarsnom skupu 1987. u Bormiju držala časove košarke svima, pa i do tada neprikosnovenim Amerkancima na čijoj klupi je sedeo čuveni Leri Braun.

Posle te tri besprekorne godine u mlađim kategorijama SFR Jugoslavije, Pešić se otisnuo u Nemačku. Za šest godina je uspeo od autsajdera da napravi evropske šampione (1993). Od nule je ponovo krenuo i u Albi koju je 1995. doveo do Žućkove levice (FIBA Kup Radivoj Koraća), što je bio prvi evropski trofej u vitrini nekog nemačkog tima. Nije tu stao, već je sa Berlincima do 2000. osvojio još četiri tutule nacionalnog šampiona i dva državna kupa pride.

Posle svih tih uspeha u inostranstvu rešio je da se oduži svoj zemlji, pa je 2001. godine preuzeo reprezentaciju SR Jugoslavije koju je popeo na krov Evrope iste godine i tako postao jedini trener u istoriji koji je sa dve reprezentacije bio kontinentalni šampion. Godinu dana kasnije predvodio je Plave do svetske titule u Indijanpaolisu koja će ostati upamćena i po istorijskoj pobedi nad američkim Drim timom.

U međuvremenu je postavio osnove u Kelnu za kasnije osvajanje šampionata Nemačke, a posle pisanja istorije u Indijapolisu, od 2002. odlučio je da je piše u Barseloni kojoj je 2003. podario prvu titulu evropskog šampiona, dve domaće titule i jedan Kup kralja.

Od 2004. do 2006. pokušao je da podigne rimski Virtus, a zatim je, za samo jednu sezonu špansku Đironu preselio iz španske provincije do pehara FIBA Evrokupa (2007). Njegovi trenerski kvaliteti nisu bili dovoljni da spreče pad moskovskog Dinama, pa se u leto 2008. godine vratio u srpsku košarku, ovog puta klupsku, kao trener Crvene zvezde u kojoj je afirmisao Nemanju Bjelicu, Marka Kešelja, Vladimira Štimca…

Valensija ga je 2010. pozvala da gasi požar. Ne samo da ga je ugasio, već je tim sa dna tabele doveo do plej-ofa i ACB lige i Evrolige.

U Zvezdu se vratio 2011. godine, a godinu dana kasnije u Nemačku, kao trener Bajerna kojeg je 2014. godine popeo na nacionalni tron posle bezmalo šest decenija suše.

U leto 2018. prihvatio se poziv Barselone s kojim je 2019. osvojio Kup kralja.

Spisak igračkih velikana u čije je karijere Pešić ugradio ogroman rad, trud i znanje, od pomenutih Divca, Rađe, Kukoča, Đorđevića, preko Teomana Alibegovića, Saše Obradovića, Milana Gurovića, Peđe Stojakovića, Miloša Vujanića, Dejana Bodiroge, Marka Gasola, Bjelice, Kešelja..